Οι αγώνες μας, ο φόβος τους

Παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες ένα όργιο καταστολής το οποίο εμφανίστηκε στην πόλη της Πτολεμαΐδας με αφορμή τις “προσαγωγές” - παράνομες κρατήσεις ατόμων που διεξήχθησαν την Δευτέρα 05/01. Έπειτα από κάλεσμα της ομάδας “Πολίτες Στο Δρόμο” για συγκέντρωση – πορεία και ενώ ακόμα τα άτομα συγκεντρώνονταν, έγινε πέσιμο από ομάδες αστυνομικών και έγιναν μαζικές συλλήψεις. Συγκεκριμένα συνελήφθησαν όλοι οι συγκεντρωμένοι, εκτός από ελάχιστους που κατάφεραν να διαφύγουν. Παρά την αιτιολογία για εξακρίβωση στοιχείων, τους αφαίρεσαν όλα τα ρούχα ξεγυμνώνοντας την αξιοπρέπεια τους. Αυτό δεν ήταν αρκετό. Η αυθαιρεσία και η πλήρης παραβίαση δικαιωμάτων συνεχίστηκε. Έξω από το αστυνομικό τμήμα δεν επιτράπηκε σε δικηγόρους να εισέλθουν, ενώ απαγορεύτηκε και σε τηλεοπτικό κανάλι να πάρει πλάνα. Μετά από την φράση μπάτσου “Πηγαίνετε σπίτια σας” ξεκίνησε άλλη μια προσπάθεια από τους φιλήσυχους αστυνομικούς να προστατεύσουν την κοινωνία μας. Άρχισε η σύλληψη των γονιών που βρίσκονταν απ' έξω ζητώντας επανηλλειμένως να μάθουν την αιτία της παράνομης κράτησης και να στηρίξουν τα παιδιά τους, συνελήφθησαν αλληλέγγυοι, ενώ αποκλείστηκε και ο δρόμος γύρω από το Α.Τ.. Επίσης να σημειωθεί ότι τη προηγούμενη μέρα στην εκδήλωση με θέμα “Κρατική Βία κι Εμείς” υπήρχε παρατεταγμένη διμοιρία κοντά και ασφαλίτες περνούσαν συνεχώς μπροστά από τον δρόμο βιντεοσκοπώντας με κινητά.

Το κλίμα τρομοκρατίας – αστυνομοκρατίας που δημιουργήθηκε μετά από αυτά τα γεγονότα δεν σταμάτησε εδώ. Την Τρίτη 06/01 η αντιεισαγγελέας εξαντλώντας την αυστηρότητα του νόμου (οι γονείς, μόνιμοι κάτοικοι της πόλης, θεωρήθηκαν ύποπτοι φυγής (!) και ότι διέπραξαν σοβαρό αδίκημα (!)) αποφάσισε την συνέχιση της κράτησης των 3 εκ των συλληφθέντων και όρισε τη δίκη για την επόμενη μέρα. Μετά την παρουσία στην αντιεισαγγελέα και ενώ οι συλληφθέντες βρίσκονταν στο Α.Τ. Πτολεμαΐδας, συνεχίστηκε η κατάλυση κάθε δικαιώματος τους, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ στους συγγενείς πρώτου βαθμού να τους δουν, ακόμη και μετά από αίτημα των δικηγόρων.

Η “σοβαρότητα” των αδικημάτων επιβεβαιώθηκε έπειτα από την απόφαση του δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η μητέρα καταδικάστηκε σε 6 μήνες φυλάκιση επειδή απευθύνθηκε στους μπάτσους με τις υβριστικές φράσεις “τομάρια” και “ντροπή σας”, αφού ήδη εκτός από τον γιο της είχαν προσαγάγει και τον άντρα της. Στον πατέρα επιβλήθηκε ποινή 5 μηνών για αντίσταση κατά της αρχής, λαμβάνοντας υπόψιν τις καταθέσεις των αστυνομικών, ενώ ο ίδιος ζητούσε επανειλημμένως να συλληφθεί ώστε να είναι κοντά στα 2 παιδιά του!

Η κρατική βία, αυθαιρεσία και συνεχής παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η παρεμπόδιση μιας συγκέντρωσης παραβιάζει προκλητικά το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι (Άρθρο 11, παρ. 1) και θυμίζει άλλες εποχές. Αποδεικνύεται ότι η στάση απέναντι σε κοινωνικές και πολιτικές ομάδες είναι αυτή της καταστολής και ποινικοποίησης των αγώνων. Ενώ βρισκόμασταν στο δρόμο για να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στους συλληφθέντες και τις παράνομες κρατήσεις τους βρεθήκαμε οι ίδιοι συλληφθέντες. Διαδηλώναμε ενάντια στην καταστολή καθετί διαφορετικού απέναντι στην κανονικότητα της σημερινής αστικής δημοκρατίας και δεχθήκαμε οι ίδιοι την καταστολή.


Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά? Είναι προφανές ότι η παρουσία μας ενόχλησε. Ενόχλησαν τα αιτήματα μας. Ενόχλησε η φωνή μας. Ενόχλησε ότι βγήκε μια ομάδα με πολιτικά αιτήματα μπροστά, ανοιχτά με τα πρόσωπα της χωρίς φόβο. Φοβήθηκαν. Εμείς όχι.
Μιλήσαμε για εργασία, για ένσημα, για συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία, περιβάλλον. Μιλήσαμε για τα τοπικά και μη πολιτικά συμφέροντα που εγκλωβίζουν την κοινωνία στην χρήση βύσματος για μια θέση στο δημόσιο και λοιπές εξυπηρετήσεις, καθιστώντας την υποχείριο σε εκλογικές προσταγές. Μιλήσαμε για την εκμετάλλευση των εργαζόμενων στην ΔΕΗ που εργάζονται υπό αντίξοες συνθήκες και τρώνε τον καρκίνο. Θα πούμε κι άλλα και είναι πολλά!

Η απάντηση που πήραμε δεν βασίζεται σε πολιτική αντιπαράθεση. Τι πολιτική αντιπαράθεση να γίνει άλλωστε όταν το συγκεκριμένο καθεστώς είναι αυτό που καθημερινά βιάζει τις ζωές μας.
Ποιο πολιτικό επιχείρημα θα μπορούσε να μας πείσει για το μοίρασμα λιμνών και λοιπών εκτάσεων σε μοναστήρια, το μοίρασμα 28 δισεκατομμυρίων σε τράπεζες για την επίλυση μιας κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν τη στιγμή που η παιδεία και η υγεία μας εδώ και χρόνια καταρρέουν. Τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον βασανισμό μεταναστών, την ανοχή επιθέσεων σε συνδικαλιστές με οξύ. Απέναντι σε όλα αυτά μία μπορεί να είναι η απάντηση. ΟΛΟΙ στους δρόμους.

ΟΛΟΙ μας πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα ατομικά και έπειτα συλλογικά να αποδομούμε αυτή την βιτρίνα δημοκρατίας που έχει το δικαίωμα να καταχράζεται τη δημόσια περιουσία, να παραβιάζει καθημερινά συνταγματικά δικαιώματα, να χτυπάει, να φυλακίζει, να απαγγέλλει αυθαίρετες κατηγορίες και να στήνει προβοκάτσιες. Αν συλληφθέντες και ανήλικα παιδιά που συμμετέχουν σε πορείες διώκονται με τον αντιτρομοκρατικό, τότε ποια θα πρέπει να είναι η δικιά τους τιμωρία? Ποιοι είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες? Οι πράξεις τους αποτελούν εγκλήματα κατά της κοινωνίας. Θα τα αποδεχτούμε όλα αυτά? Θα αφήσουμε και πάλι άλλους να ορίζουν τις ζωές μας? Θα επιτρέψουμε την φίμωση κοινωνικών και πολιτικών ομάδων? Αν το κάνουμε σήμερα για αυτούς, αύριο θα είμαστε εμείς. Οφείλουμε σήμερα και αύριο να συνεχίσουμε την διεκδίκηση μιας καλύτερης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θα σου επιτρέπει να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Δεν έχουμε έτοιμες λύσεις και ούτε είναι το πρόταγμα μας κάτι τέτοιο. Καλούμε τον καθένα να διεκδικήσει στην πράξη... στο δρόμο τα δικαιώματα του.



Δεν είναι οι αστυνομικοί... είναι ολόκληρο το σύστημα.
Δεν είναι θέμα μεμονωμένου περιστατικού... είναι θέμα πολιτικής.
Το δημοκρατικό προσωπείο κατέρρευσε!

2 Comments:

  1. Ανώνυμος said...
    «Aν δεν καώ εγώ,
    αν δεν καείς εσύ,
    αν δεν καούμε εμείς
    πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;»

    http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/01/09/prolemaida/
    Ανώνυμος said...
    Αν ήμουν εγώ υπουργός Εσωτερικών, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να μην ασχοληθώ «με τους φοιτητές του Λυκείου, γιατί φανταστείτε τι θα γινόταν αν ένα παιδάκι σκοτωνόταν ή τραυματιζόταν...». Στη συνέχεια θα διέταζα να αποσυρθούν «οι αστυνομικές δυνάμεις από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, να διεισδύσουν στο φοιτητικό κίνημα προβοκάτορες, έτοιμοι για τα πάντα, και ας αφήσουμε τους διαδηλωτές για μια δεκαριά μέρες να καταστρέψουν μαγαζιά, να πυρπολήσουν αυτοκίνητα και να ανάψουνε φωτιές σ’ όλες τις πόλεις».
    «Μετά αφού θα έχουμε την κοινή γνώμη με το μέρος μας, οι σειρήνες των ασθενοφόρων θα πρέπει να ξεπεράσουν τις σειρήνες της αστυνομίας…». Δηλαδή «οι δυνάμεις κρατικής ασφάλειας δεν θα πρέπει να δείξουν κανένα έλεος και να τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο. Να μην συλληφθεί κανείς γιατί έτσι κι αλλιώς τα δικαστήρια θα τους αθωώσουν, μα να τους πλακώσουν στο ξύλο αυτούς και τους καθηγητές που τους υποδαυλίζουν». «Κυρίως τους καθηγητές». «Αυτή είναι η δημοκρατική συνταγή: να σβήσει η σπίθα πριν γίνει πυρκαγιά».
    «Δεν υπερβάλλω, ειλικρινά πιστεύω ότι η τρομοκρατία θα επιστρέψει και θα βάψει με αίμα τους δρόμους. Και μην ξεχνάμε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν δημιουργήθηκαν στα εργοστάσια αλλά στα πανεπιστήμια και τα συνθήματά τους τα χρησιμοποιούσαν πριν από αυτούς το φοιτητικό κίνημα και αριστερά συνδικάτα».
    {Απόσπασμα συνέντευξης του πρώην πρόεδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Φρανσέσκο Κοσίγκα συμβουλεύοντας τον Μπερλουσκόνι στην εφημερίδα «il Giorno» (13/10/2008)}.

    Πραγματικά, τραγική η συγκυρία και η ομοιότητα με όσα διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα με την δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Φυσικά, δεν χρειάζεται κανείς να σκεφτεί συνωμοτικά για να καταλάβει πως οδηγηθήκαμε σ’ αυτό το φρικτό γεγονός και στην τωρινή κατάσταση. Έχει ωστόσο ενδιαφέρον να δούμε πώς γίνεται πράξη η προτροπή του Κοσίγκα για απουσία της αστυνομίας από τους δρόμους (με το επιχείρημα της αποφυγής περισσότερων νεκρών) πώς οι κουκουλοφόροι προβοκάτορες αναλαμβάνουν δράση, καίγοντας μαγαζιά και αυτοκίνητα, και τελικά πώς η στυγνή βία της αστυνομίας ξετυλίγεται ενάντια στους πολίτες. Αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Αυτό όμως που μόλις αρχίσαμε να βλέπουμε είναι οι προσπάθειες ταύτισης του φοιτητικού κινήματος με το τρομοκρατικό κίνημα. Απόδειξη είναι οι συλλήψεις και οι δίκες με την εφαρμογή του τρομονόμου. Δίκες που μας θυμίζουν τα τακτικά στρατοδικεία άλλων εποχών.
    Ήδη ξένα ΜΜΕ κάνουν αναφορές σε τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ελλάδα (17 Νοέμβρη, Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας) και στην επίθεση με ρουκέτα στην αμερικάνικη πρεσβεία ως αποδείξεις της «τρομοκρατικής παράδοσης» στην Ελλάδα. Το ανησυχητικό είναι ότι επιχειρείται ο προσδιορισμός της ιστορικής ταυτότητας του ελληνικού φοιτητικού κινήματος μέσα από τέτοιου είδους αναφορές. Το σενάριο έχει παιχτεί στην Ιταλία βέβαια όπως αποδεικνύει και η συνέντευξη, όπου η ταύτιση του φοιτητικού κινήματος με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες θεωρείται γεγονός παρ’ όλο που ιστορικά έχει αποδειχθεί λάθος. Όμως τώρα έχουμε τον τρομονόμο. Και είναι πραγματικά αφελές να αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο και να απορούμε με την κρατική καταστολή. Δηλαδή περιμέναμε όλο αυτό το νομικό πραξικόπημα από το 2001 και μετά να πήγαινε στα σκουπίδια?
    Πιστεύουμε ότι υπάρχει στενή συνάφεια μεταξύ του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και της προετοιμασίας του κράτους για δυναμική αντιμετώπιση του μαζικού κινήματος. Ο πόλεμος στην τρομοκρατία «δικαιολογεί» τις δίκες με τον τρομονόμο στην Ελλάδα και αλλού, και είναι στο συμφέρον και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών ο πόλεμος αυτός να διαρκέσει όσο πιο πολύ γίνεται. Κατά αυτόν τον τρόπο (με αυτή την πρόφαση, ή με την πρόφαση της τρομοκρατίας) μπορεί το φιλελεύθερο κράτος να κρύβει τις αντιφάσεις του και τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα.
    Η αποφασιστικότητα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων να συνεχίσουν την πολιτική διάλυσης του κοινωνικού κράτους διαφαίνεται σε ένα άρθρο στην Guardian (9/4/2007). Λίγο πριν από την παταγώδη αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού με την πρόσφατη οικονομική κρίση, το υπουργείο Άμυνας της Βρετανίας ονομάτισε τους μελλοντικούς εχθρούς - προκλήσεις του. Ανάμεσα σ’ αυτούς υπέδειξε και την επαναφορά της μαρξιστικής ιδεολογίας. Αυτό γιατί όπως λέει, η ανεργία θα αυξάνεται, οι μεσαίες τάξεις θα προλεταριοποιούνται, γι’ αυτό το κράτος εγγυητής, το κράτος ήρωας (Mαρκούζε) πρέπει να ετοιμάζεται για τη μάχη και την καταστολή. Πέφτουν οι μάσκες και αναδύεται το προσωπείο του ισχυρού κράτους (όπως μας υπενθυμίζει στα διαγγέλματά του ο κ. Καραμανλής), του κράτους ήρωα που εξασφαλίζει την «κοινωνική γαλήνη και τα συμφέροντα των νοικοκυραίων».
    Η ιστορική ανάλυση, φωτίζοντας τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού, ιδιαίτερα σε τέτοιες περιόδους κρίσης, καταδεικνύει ότι η κυριαρχία του ισχυρού κράτους οδηγεί μοιραία στον ολοκληρωτισμό αρκεί γι’ αυτό να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη μέσα από τη διαρκή υπενθύμιση της ανασφάλειας και του χάους που προκαλούν όσοι αγωνίζονται για τα κοινωνικά δικαιώματα. Ο άνεργος, ο νέος, ο μαθητής, ο φοιτητής, ο αυριανός επιστήμονας, ο μετανάστης, ο νεόπτωχος, αναπόφευκτα βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Όλοι αυτοί θα θεωρηθούν βαθμιαία νέοι τρομοκράτες. Ποιο θα είναι άραγε το κοινωνικό Γκουαντάναμο? Ήδη ο τρομονόμος δείχνει τις πραγματικές προθέσεις του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου κράτους. Το τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών δεν ήρθε ποτέ.

Post a Comment




 

Copyright 2006| Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger Beta by Blogcrowds.
No part of the content or the blog may be reproduced without prior written permission.